ریشه‌ی اصلی کمال‌گرایی این است که برای خودتان استانداردهایی می‌گذارید که انسان‌بودن را نادیده می‌گیرد؛ انگار حق اشتباه‌کردن ندارید.

واقعیت این است که «بی‌نقص بودن» نه طبیعی است، نه پایدار.
به‌جای آن، باید استانداردهایی داشته باشید که:

• قابل دسترس باشند

• شما را رشد بدهند، نه له کنند

• اجازه‌ی آزمون‌وخطا بدهند

چطور استانداردهای منطقی‌تری برای خودتان تعریف کنید؟

• مرور واقع‌بینانه گذشته:
  به نتایج و تجربیات قبلی‌تان نگاه کنید؛ ببینید در عمل چه چیزهایی برای شما قابل‌دستیابی بوده، چه چیزهایی نه.

• خرد کردن اهداف بزرگ به قدم‌های کوچک:
  به‌جای «باید این پروژه عالی و کامل باشد»، بگویید:

  • امروز فقط ساختار را می‌نویسم

  • فردا روی جزئیات کار می‌کنم

• گرفتن نظر دیگران:
  از همکار، دوست، مربی یا مدیر بپرسید:
  «به‌نظر تو استاندارد منطقی برای این کار چیه؟»
  خیلی وقت‌ها می‌بینید که توقع دیگران از شما معقول‌تر از توقع خودتان است.

• انعطاف در انتظارات:
  قبول کنید شرایط همیشه ثابت نیست. گاهی حجم کار، سلامت روحی یا زمان محدود است؛ درنتیجه استانداردها باید متناسب با واقعیت تنظیم شوند.